۲۶۴- اهل وفا هر آنکه جانب اهل وفا نگه دارد خداش در همه حال از بلا نگه دارد گرت هواست که معشوق نگسلد پیمان نگاه دار سر رشته تا تگه دارد زدرد دوست نگویم حدیث جز با دوست که آشنا سخن آشنا نگه دارد سرو زر و دل و جانم …
۴۰۹ – غم زمانه غم زمانه که هیچمس کران نمی بینم دواش جز می چون ارغوان نمی بینم به رتک خدمت پیر مغان نخواهم گفت چرا که مصلحت خود رد آن نمی بینم درین خمار کسم جرعه ای نمی بخشد ببین که اهل دلی در جهان نمی بینم نشان اهل خدا …
۳۶۷- شر ط آن بود بگذار تا زشارع میخانه بگذریم کز بهر جرعه ای همه محتاج این دریم روز نخست چون دم رندی زدیم و عشق شرط آن بود که جز ره این شیوه نسپریم جایی که تخت و سمند جم می رود به باد گرغم خوریم خوش نبود …
۴۰۵ – عشق ازی و جوانی عشق بازی و جوانی و شراب لعل فام مجلس انس و حریف همدمو شرب مدام ساقی شکر دهانو مطرب شیرین سخن همنشینی نیک کردار و ندیمی نیکنام شاهدی از لطف و پاکی رشکآب زندگی دلبری درحسن و خوبی غیرت اه تمام بزمگاهی دلنشان چون قصر …
۱۰۰- لوح بینش مدامم مست می دارد نسیم جعد گیسویت خرابم می کند هر دم فریب چشم جادو یت پس از چندین شکیبایی شبی یارب توان دیدن که شمع دیده افروزیم درمحراب ابرویت سودا لوح بینش را عزیز از به رآن دارم که جان را نسخه ای باشد زنقش خال هندویت …
۱۶۸- گل خوش آمد گل وزان خوشتر نباشد که دردستت بجز ساغر نباشد زمان حوشدلی دریاب و دریاب که دایم در صدف گوهر نباشد غنیمت دان و می خور درگلستان که گل تا هفته دیگر نباشد ایا پرلعل کرده جام زرین ببخشا برکسی کش زر نباشد بیا ای …
۳۵۸- راه عشق رهروان را عشق بس باشد دلیل آب چشم اندر رهش کردم سبیل موج اشک ما کی آرد در حساب آنکه کشتی راند بر خون قتیل اختیاری نیست بدنامی من ضلنی فی اعشق من یهدی السبیل آتش روی بتان برخود مزن ا بر آتش …
۱۴۴- مرحله عشق به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد که خاک میکده کحل بصر توانی کرد مباش بی می و مطرب که زیر طاق سپهر به این ترانه غم از دل به در توانی کرد گل مراد تو آنگه نقاب بگشاید که خدمتش چو نسیم سحر توانی کرد به عزم مرحله …
۲۰- ترک پری چهره آن ترک پری چهره که دوش از برما رفت آیا چه خطا دید که از راه خطا رفت تارفت مرا از نظر آن نور جهان بین کس واقف مانیست که از دیده چها رفت برشمع نرفت از گذر آتش دل دوش آن دود که از سوز …
۹- سینه نالان ساقیا برخیز و درده جام را خاک برسر کن غم ایم راساغر می برکفم نه تا زبر برکشم این دلق ازرق فام راگرچه بد نامیست نزد عاقلان ما نمی خواهیم ننگ و نام راباده درده چند ازین باد غرور؟ خاک برسر نفس نافرجام رادود آه سینه نالان من سوخت این افسردگان خام …