۹۹- شکر نعمت مدتی شد کاتش سودای او درجان ماست زان تماناها که دایم دردل ویران ماست مردم چشمم به خوناب جگر غرقند از آنک چشمه مهر رخش در سینه نا لان ماست آب حیوان قطه ای زان لعل همچون شکرست قرص خور عکسی زروی آن مه تابان ماست تا …
۵۰۳ – ساعتی ناز مفرما ای که با سلسله زلف دراز آمده‌ای فر صتت باد که دیوانه نواز آمده ای ساعتی نا زمفرما و بگردان عادت چون بپرسیدن ارباب نیاز آمده ای پیش بالای تو میرم چه به صلح و چه به جنگ چون بهر حال …
۱۶۵- زلف خاتون خسروا گوی فلک درخم چوگان تو باد ساحت کون و مکان عرصه میدان تو باد زلف خاتون ظفر شیفته پرچم تست دیده فتح ابد عاشق جولان تو باد ای که انشای عطارد صفت شوکت تست عقل کل چاکر طغراکش دیوان تو باد طیره جلوه طوبی قد …
۲۰۹- جام جهان بین سالها دل طلب جام جم از ما می کرد آنچه خود داشت زبیگانه تمنا می کرد گوهری کز صدف کون و مکان بیرون است طلب از گشمدگان لب دریا می کرد مشکل خویش بر پیر مغان بردم دوش کاو به تایید نظر حل معما می …
۴۸۱ – وجود ما سحرگاهان که مخمور شبانه گرفتم باده با چنگ و چغاله نهادم عقل را ره توشه از می زشهر هستی اش کردم روانه نگار می فروشم عشوده ای داد که ایمن گشتفم از مکر زمانه زساقی کمان ابرو شنیدم …
۶۷- واعظ شحه شناس روزگاریست ه سودای بتاندینمناست غم اینکار نشاط دل غمگین من است دیدن لعل ترا دیدهجان بین باید وین کجا مرتبه چشم جهانبین من است یارمن باشکه زیب فل و زینت دهر از مه روی تو واشک چو پروین من است تامراعشق تو تعلیم سخنگفتن داد خلق راورد …
۲۵۴- لب یار دلنواز معاشران گره زلف یار باز کنید شبی خوش است بدین قصه اش درازکنید حضور خلوت انس است و دوستان جمع اند ان یکاد بخوانید و در فراز کنید رباب و چنگ بهبانگ بلند می گویند که گوش هوش به پیغام اهل راز کنید بهجان دوست …
۳۳۰- خرمن صبر من خرابم زغم یار خراباتی خویش می زند غمزه او ناوک غم بر دل ریش گر چلیپای سرزلف زهم بگشاید بس مسلمان که شود کشته آن کافر کیش با تو پیوستم و از غیر تو ببرید دلم آشنای توندارد سر بیگانه و خویش به عنایت نظری …
۳۸۹- نهانخانه عشرت در نهانخانه عشرت صننمی خوش دارم کز سرزلف و رخش نعل درآتش درام عاشق و رندم و میخواره به آواز بلند وین همه منهصب از آ» حور پریوش دارم گرتو زیندسترما بی سروسامانداری من به آه سحرت زلف مشوش دارم ور چنین چهره گشایدخط زنگاری …
۴۶- برلب بحر فنا حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست باده پیش آر که اسباب جهان این همه نیست ازدل و جان شرف صحبتجانان غزض است همه آن است و گرنه دل و جان این همه نیست منت سدره و طوبی زپی سایه مکش که چو خوش …